Cena. Cena cane corso italiano zależy m.in. od jego pochodzenia, wieku i płci. Ceny wahają się od 1500 zł do nawet 5000 zł za osobniki z hodowli zarejestrowanej w FCI (Międzynarodowa Federacja Kynologiczna). Wybane hodowle cane corso w Polsce znajdziesz tutaj. pies obronny lub stróżujący, o żywym temperamencie: mastyf: duży pies obronny o masywnej budowie ciała: corral: obozowisko obronne otoczone kręgiem wozów, tabor obronny: symmachia: w starożytnej Grecji związek obronny państw-miast Opis. Bernardyn to pies o imponujących rozmiarach, energiczny i muskularny. Jego czaszka jest masywna i szeroka, lekko wypukła. Skóra na czole tworzy grube i wyraźne fałdy, które zbiegają się w kierunku przedniej zmarszczki. Średniej wielkości, głęboko osadzone oczy nadają psom tej rasy inteligentny i przyjazny wyraz. Określenie "pies myśliwski o masywnej budowie i krótkiej sierści" posiada 1 hasło. Znaleziono dodatkowo 7 haseł z powiązanych określeń. Inne określenia o tym samym znaczeniu to pies myśliwski o masywnej budowie i krótkiej, przylegającej sierści; pies myśliwski o masywnej budowie i podpalanej sierści; pies myśliwski; pies myśliwski; pies myśliwski; pies myśliwski; pies Rodzina Dursleyów (ang. Dursley family) — mugolska rodzina. Byli oni najbliższą i jedyną rodziną Harry'ego Pottera po śmierci jego rodziców, nie licząc Syriusza Blacka. Do rodziny należeli Vernon Dursley, Petunia Dursley oraz ich syn Dudley. Państwo Dursleyowie byli ostatnimi ludźmi, których można by posądzić o udział w czymś dziwnym lub tajemniczym, bo po prostu nie jumlah 0 dari seratus juta sepuluh ribu satu rupiah. Historia i pochodzenie bullmastiffa Wygląd bullmastiffa – uroczy gigant Charakter bullmastiffa – złudne pierwsze wrażenie Wychowanie i szkolenie Bullmastiffa – jak wychować uparciucha Socjalizacja – podstawa każdego wychowania Aktywność fizyczna dużego psa Zdrowie Bullmastiffa – na co uważać i jak dbać Żywienie Bullmastiiff – dużo mięsa wysokiej jakości Pielęgnacja – jak pielęgnować psy rasy Bullmastiff Wyprawka dla Bullmastiffa – niezbędne akcesoria Hodowla i zakup – gdzie szukać wymarzonego bullmastiffa? Zakup psa Dla kogo bullmastiff jest dobrym towarzyszem? Historia i pochodzenie bullmastiffa Bullmastiff to pies z grupy molosów. Rasa ta powstała w wyniku połączenia buldoga staroangielskiego i mastiffa angielskiego. Psy te hodowane były jako psy obrończe, które towarzyszyły nocnym strażnikom w pilnowaniu dużych posiadłości przed złodziejami, czy kłusownikami. W tamtych czasach kłusownictwo było przestępstwem karanym najsurowszą karą – karą śmierci, dlatego bardzo często spotkanie kłusownika oznaczało walkę na śmierć i życie, Strażnikom potrzebny był odważny i wytrzymały pies a problem z mastifami wynikał z ich ociężałości. Były to duże, ciężkie i powolne psy, przez co nie sprawdzały się najlepiej w roli psa stróżującego. Postanowiono zatem skrzyżować mastifa z buldogiem staroangielskim. Takie połączenie miało na celu stworzenie psa nieco mniejszego od mastifa przy jednoczesnym zachowaniu cech obu dawców – wytrzymałości, zaciętości i odwagi. Wcześniej próbowano stworzyć rasę idealną krzyżując mastify z innymi dużymi psami jak dogi niemieckie czy bloodhoundy lecz krzyżówki nie przynosiły jednak zadowalającego efektu. Dopiero połączenie mastifa i buldoga staroangielskiego pozwoliło wyhodować dużego i sprawnego psa, który nie był bardzo agresywny, przez co idealnie nadawał się do roli psa obronnego. Jego zadaniem nie było bowiem atakowanie, a jedynie złapanie i unieruchomienie przeciwnika do czasu przyjścia właściciela, który zajął się gagatkiem. Dodatkową zaletą ówczesnych psów było ich ciemne umaszczenie, przez co były niemal niewidoczne w nocy. Pierwsza wzmianka o psach podobnych do bullmastiffa pojawiła się w XVIII wieku, jednak wiele źródeł podaje, że rasa ta powstała dopiero w XIX wieku w Anglii. Pierwszy wzorzec rasy został opracowany i przedstawiony przez Narodowy Policyjny Klub Bullmastiffa a rasa została uznana przez angielski Kennel Club w 1924 roku. American Kennel Club uznał rasę nieco później, dopiero w 1933 roku. Rasa ta nie tylko cieszyła się dużym uznaniem u właścicieli dużych rezydencji i majątków ziemskich, ale także wśród policji, która szybko dostrzegła zalety tych psów. Bullmastiffy z powodzeniem wykorzystywane były do walki z przestępcami, a także pracowały jako stróże. Z uwagi na swój doskonały węch często wykorzystywane były przy wykrywaniu narkotyków, czy innych nielegalnych substancji. Sprawdzały się również jako pies poszukujący ludzi zasypanych pod lawiną czy gruzem. kopalń złota i diamentów w Afryce Południowej. W Polsce rasa ta pojawiła się dopiero po drugiej Wojnie Światowej, kiedy to sprowadzono te psy z Berlina. Jednak nie cieszyły się one wówczas dużą popularnością. Zainteresowanie tą rasą pojawiło się dopiero w drugiej połowie lat 80-tych XX wieku. Kiedyś głównie trzymane były jako psy pilnujące i stróżujące dzisiaj są to głównie psy rodzinne i do towarzystwa człowiekowi. Ze względu na podział psów jaki dokonała Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) Bullmastiff został przypisany do grupy II – pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja – molosy typu mastiff. Wygląd bullmastiffa – uroczy gigant Bullmastiff jest dużym psem,o silnej i masywnej budowie. Już na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie psa potężnego, dlatego u wielu ludzi budzi strach, co jest jedną z zalet, kiedy pracuje jako pies obronny czy stróżujący. W kłębie pies osiąga od 64 do 69 centymetrów wysokości. Suki są niewiele mniejsze i osiągają od 61 do 66 centymetrów. Najbardziej widoczna różnica między samcem a suką jest w wadze. Pies przeważnie waży od 50 do 59 kilogramów, suka natomiast od 41 do 50 kilogramów. Charakterystyczna dla rasy jest głowa bullmastiffa. Jest duża i graniasta. Na czole i pysku tworzą się charakterystyczne zmarszczki w momencie, kiedy pies jest czujny lub szczególnie czymś zainteresowany. Nie są one niewidoczne kiedy pies jest zrelaksowany. Stop u bullmastiffa jest wyraźnie zaznaczony, kufa zaś krótka i kanciasta. Stosunek długości kufy do całej głowy 1:3. Nos jest szeroki o dobrze rozwartych nozdrzach. Oczy są średniej wielkości, ciemne lub orzechowe są szeroko rozstawione. Uszy wysoko i szeroko osadzone, w kształcie litery V, załamane do tyłu – uszy są zawsze ciemniejsze niż umaszczenie psa na grzbiecie. Głowa bullmastiffa osadzona jest na dobrze umięśnionej i masywnej szyi. Grzbiet jest krótki i prosty. Klatka piersiowa szeroka i głęboka. Ogon wysoko osadzony, gruby u nasady stopniowo zwęża się ku końcowi, sięgając stawu skokowego. Kończyny przednie silne i proste, zaś kończyny tylne dobrze umięśnione i mocne. Bullmastiff ma krótką, twardą i przylegającą sierść, odporną na złą pogodę chociaż rasa ta nie posiada podszerstka. Wzorzec dopuszcza umaszczenie płowe, czerwone, rudne i pręgowane we wszystkich odcieniach. Kolor powinien być wyraźny i soczysty niezależnie od umaszczenia. Dopuszczalne są niewielkie białe znaczenia na piersi. Większa ilość białych znaczeń stanowi wadę. Konieczna jest czarna maska, która rozjaśnia się w kierunku oczu. Bullmastiff porusza się w sposób harmonijny i wyważony jak przystało na psa o takich gabarytach. Charakter bullmastiffa – złudne pierwsze wrażenie Wygląd bullmastiffa budzi respekt i pewnego rodzaju strach, jednak właściciele określają tego psa jako wspaniałego towarzysza rodziny. Ma bardzo silny instynkt obronny i jest doskonałym stróżem ale jednocześnie cechuje go opanowanie i spokój. Pomimo swojej potężnej budowy psy te są bardzo wrażliwe i uczuciowe. Bardzo przywiązują się do swoich bliskich, których kochają bezgranicznie. Nie jest to pies jednego właściciela – wszystkich domowników obdarza takim samym, mocnym uczuciem. Dlatego też ani przez moment nie zawaha się stanąć w obronie swojej rodziny. Choć wygląd bullmastiffa może przerażać potrzebuje on czuć się kochany i być potrzebnym. Nie domaga się jednak nachalnie pieszczot. Najszczęśliwszy będzie wiedząc, że jego właściciel jest tuż obok. Te cechy powodują, że źle znosi samotność i odosobnienie. Jeśli bullmastiff ma przebywać sam, na przykład kiedy jego opiekun jest w pracy, to musi być do tego od szczeniaka przyzwyczajany. Zaniedbanie tej kwestii może doprowadzić do sytuacji, kiedy pies rozładuje stres spowodowany samotnością na otaczających go przedmiotach. Bullmastiff ma wysoki prób pobudliwości co oznacza, że nie reaguje z byle powodu. Nie jest to też rasa uznawana za hałaśliwą, dlatego jeśli już szczeka zdecydowanie powinniśmy zainteresować się co zaniepokoiło naszego czworonożnego przyjaciela. Bullmastiff słynie ze swojej odwagi, jednak nie przejawia żadnych objawów agresji. Ma mocno rozwinięty instynkt terytorialny, jednak zdecydowanie bardziej chroni właściciela, niż danego terenu. Wzorzec określa bullmastiffa jako stabilnego a czasem ta cecha kojarzona jest z obojętnością. Jednak w żadnym wypadku nie jest to obojętność, a cechy takie jak cierpliwość, spokój i rozwaga. Nie wolno jednak lekceważyć tych czworonogów, ponieważ sprowokowane są nie do zatrzymania. Jeśli już zdecydują się na działanie to nic ich nie powstrzyma. Wyłania się wówczas wrodzona szybkość i wytrzymałość tej rasy. Do obcych, którzy przez właścicieli są mile bullmastiff raczej jest przyjaźnie nastawiony. Umie rozpoznać nowego gościa rodziny od potencjalnego zagrożenia ale bacznie go będzie obserwował. Dobrze jest jednak uprzedzić nowych w naszym domu gości by przez jakiś czas nie wykonywali nagłych gestów, które mogłyby zostać przez psa odebrane jako atak. Na spacerach bywa nieufny i czujny. Jeśli pies nie wchodzi w interakcje, nie należy go do nich zmuszać. Musi on je sam zainicjować. Rasa ta może mieć problem z tolerowaniem innych psów, dlatego jeśli chcemy, aby bullmastiff dzielił dom z innym czworonogiem to trzeba zadbać o prawidłową socjalizację już w wieku szczenięcym. Koty zaakcpetuje, a nawet może się z nimi zaprzyjaźnić o ile od samego początku są do siebie przyzwyczajeni. Trzeba być jednak czujnym, ponieważ bullmastiff może nie odpuścić sobie pogoni za napotkanym poza domem kotem. Na spacerach należy uważać na dużo mniejsze od niego psy, które często bywają bardzo zadziorne i charakterne, ponieważ nawet opanowany bullmastiff może nie wytrzymać zaczepek. Zaatakowany nie będzie obojętny i odpowie na atak a to może się okazać opłakane w skutkach dla jego przeciwnika. W stosunku do dzieci jest cierpliwy i delikatny. Jednak tak jak w przypadku innych psów istnieje granica jego wytrzymałości, dlatego dzieci powinny być nauczone prawidłowego obchodzenia się z psem jako żywą istotą, a nie zabawką. Zabawy z pociechami powinny odbywać się pod okiem dorosłego, ponieważ bullmastiff jest dużym i ciężkim psem, który niechcący może wyrządzić dzieciom krzywdę. Wychowanie i szkolenie Bullmastiffa – jak wychować uparciucha Bullmastiff jest bardzo inteligentny, jednak z uwagi na swój silny charakter nie jest to pies łatwy w ułożeniu. Opiekun powinien być cierpliwy, konsekwentny i bardzo spokojny, a przede wszystkim świadomy specyfiki rasy. Psy te szybko rozumieją czego się od nich wymaga, jednak muszą widzieć sens w wykonywaniu danego polecenia. Nie jest to rasa, która będzie zawsze posłuszna. Wielu właścicieli popełnia błąd i nie zaczyna szkolenia już w wieku szczenięcym a to właśnie w wtedy kształtuje się psychika psa, jego nawyki czy zachowania. Okres szczenięcy rzutuje na całe późniejsze zachowania psa. Oczywiście da się dorosłego psa nauczyć niektórych komend, jednak jest to wówczas o wiele trudniejsze. Lekcje nie powinny trwać zbyt długo, ponieważ szybko pupil się znudzi. Sesje powinny być krótkie i intensywne, aby maksymalnie skupić psa i wyciągnąć z niego jak najwięcej. Jeśli właściciel zauważy, że jego czworonożny przyjaciel odmawia już współpracy to lepiej odpuścić i dać psu chwilę odpoczynku. Bullmastiff sprytnie wykorzystuje słabość właściciela, dlatego nie powinno się robić odstępstw od przyjętych wcześniej zasad. Przed pojawieniem się nowego członka rodziny wszyscy domownicy powinny ustalić zasady i bezwzględnie ich przestrzegać, ponieważ każde odstępstwo od nich zostanie zauważone i wykorzystane przez psa. A żaden pies nie odda chętnie przywileju, który wcześniej otrzymał, dlatego zasady należy bardzo dokładnie przemyśleć, tym bardziej, że rasa ta bywa uparta i umie pokazać swój charakterek. Właściciel powinien wykazać się cierpliwością i nie oczekiwać rezultatów od samego początku. Podobnie jak wszystkie inne psy, bullmastiff najchętniej będzie pracować z tym opiekunem, z którym łączy go największa więź. Więź taka, oparta na wzajemnym szacunku, oddaniu i zrozumieniu jest kluczowa do osiągnięcia jakiegokolwiek sukcesu wychowawczego. Nie wolno stosować wobec czworonoga krzyków, przemocy fizycznej czy kar, ponieważ nie tylko powoduje to u psa stres i lęki, ale także może zniechęcić go do dalszej współpracy, a nawet niekorzystnie odbić się na psychice pupila i relacji z właścicielem. Zaufanie jest rzeczą, która wymaga wiele poświęcenia i czasu. Humor i nastrój właściciela udziela się psu, który doskonale rozumie co się dzieje. Lepiej odpuścić sobie trening podczas gorszych dni, ponieważ może to niekorzystnie odbić się na całym szkoleniu i postępach, które udało się do tej pory osiągnąć. Najważniejszą komendą jaką powinien znać bullmastiff jest “do mnie” lub inne przywołanie na zawołanie, a także chodzenie na luźnej smyczy, dzięki czemu pupil nie będzie ciągnął podczas spacerów. Socjalizacja – podstawa każdego wychowania Bardzo ważna w przypadku tej rasy jest wczesna socjalizacja. Około 3 miesiąca życia pies poznaje strach i lęk, dlatego właściciel musi przyłożyć wtedy szczególną uwagę do tego, aby nie budować u psa złych doświadczeń. Pupil powinien oswajać się z nowo poznanymi mu osobami, szumem ulicznym, nowymi miejscami, zwierzętami czy bodźcami. Jeśli szczeniak się czegoś przestraszy nie powinno się go na siłę odciągać czy zabierać na ręce, ponieważ może to jedynie utrwalać lęki. Najlepiej próbować stać się bardziej atrakcyjnym dla pupila, niż przedmiot jego zainteresowania. Wszelkie radosne zawołania, czy cmokanie zachęca czworonoga, aby uwagę przekierować na właściciela. Jeśli pies skupi uwagę na opiekunie należy go nagrodzić, dzięki czemu lęki eliminuje się pozytywnymi wspomnieniami. Aktywność fizyczna dużego psa Bullmastiff jest psem o średnim zapotrzebowaniu na ruch. Jest przy tym psem wszechstronnym. Umie dostosować się do możliwości jak i do nastroju właściciela a nawet pogody. Zadowoli się krótkim spacerem podczas ulewy, jak i długim spacerem podczas wiosennego dnia. Do zachowania dobrej kondycji niezbędne będzie kilka spacerów w ciągu dnia, z czego jeden powinien być zdecydowanie dłuższy. Do zakończenia fazy wzrostu u psa nie powinno się go zbytnio forsować, ponieważ może to doprowadzić do zniekształceń i uszkodzenia prawidłowego rozwoju układu kostno – stawowego. Zdrowie Bullmastiffa – na co uważać i jak dbać Bullmastiff może cierpieć na typowe dolegliwości ras olbrzymich. Duża masa ciała powoduje, że rasa ta może mieć problemy z układem ruchu. Zdarza się dysplazja stawów biodrowych, czy łokciowych. W niektórych krajach istnieje obowiązek przeprowadzania badań pod kątem dziedziczenia tych chorób. W Polsce nie ma takiego obowiązku, jednak wielu hodowców decyduje się na ich wykonanie. Rasa ta jest dość łakoma, dlatego właściciel powinien szczególną uwagę zwracać na ilość podawanego jedzenia, aby nie doprowadzić do nadwagi. Podobnie jak inne rasy psów dużych i olbrzymich bullmastiff narażony jest na groźny dla nich skręt żołądka i wzdęcia. Niestety u tych psów stosunkowo często zdarzają się nowotwory. Czasem przytrafiają się problemy kardiologiczne. Innymi schorzeniami na jakie mogą cierpieć bullmastiffy są problemy z oczami. Zdarza się entropium, jak i ektropium, czy dwurzędowość rzęs. Leżenie na twardych powierzchniach może skutkować powstawaniem odcisków i zgrubień w okolicy stawów łokciowych, dlatego psy te powinny leżeć na miękkich posłaniach. Bullmastiff jest rasą posiadającą krótką kufę, przez co źle znosi upały. Podczas cieplejszych dni należy zapewnić psu zacienione miejsce do odpoczynku, stały dostęp do świeżej wody pitnej i zminimalizować ilość aktywności fizycznych. Na spacery najlepiej wybierać się o wczesnych godzinach porannych lub późnym popołudniem, kiedy temperatura nie stanowi zagrożenia dla pupila. Brak podszerstka i krótka sierść powoduje, że psy te źle znoszą niskie temperatury, ponieważ nie mają zapewnionej odpowiedniej ochrony przed zimnem. Wielu z wymienionych powyżej chorób da się uniknąć, dzięki systematycznej profilaktyce. Ważny jest również zakup psa z odpowiedzialnego źródła, gdzie hodowca stanie na wysokości zadania i przeprowadzi odpowiednie badania. Zadbany, cieszący się dobrym zdrowiem bullmastiff dożywa około 9-10 lat co już nie jest złym wynikiem, jednak bardzo często zdarzają się przypadki, gdzie pies dożywa nawet kilkunastu lat. Żywienie Bullmastiiff – dużo mięsa wysokiej jakości Bullmastiff z pewnością nie należy do psów niejadków. Właściciel musi uważać, ponieważ psy te mają dobry apetyt i łatwo przybierają na wadze. Żywienie w ich przypadku odgrywa bardzo istotną rolę, dlatego powinno być dopracowane i dobrane indywidualnie. Każdą dietę najlepiej skonsultować z psim dietetykiem lub weterynarzem uwzględniając potrzeby czworonoga, jego wiek, wagę, ilość ruchu lub schorzenia go trapiące. Najwygodniejszym sposobem jest podawanie gotowych karm pochodzących od sprawdzonych producentów. Koniecznie trzeba zwrócić uwagę na ich skład. Najistotniejszym składnikiem w diecie zwierzęcej jest białko. Oprócz dobrej jakości mięsa w składzie powinny znajdować się owoce i warzywa, które stanowią cenne źródło witamin. Przy rasach olbrzymich najlepiej wybierać karmy opracowane właśnie dla nich, ponieważ w takich karmach ilość poszczególnych składników w chrupkach, jak i wielkość krokietów odpowiada zapotrzebowaniom psów tej wielkości. Suche karmy wzbogacane są glukozaminą i chondroityną, która korzystnie wpływa na prawidłowy rozwój i wzrost. Właściciel może zdecydować się również na dietę BARF lub samodzielnie przygotowywane posiłki w domu. Jest to metoda czasochłonna i wymaga pewnej wiedzy od właściciela, jednak nic nie stoi na przeszkodzie, aby wprowadzić ją jako dietę czworonoga. Szczególnie ważnym okresem w żywieniu i ogólnym wzroście psa jest okres szczenięcy. Szczeniak powinien dostawać karmę dostosowaną do swojego wieku, która bogata jest w niezbędne dla niego składniki odżywcze. Powinna być ona wolna od dużej ilości węglowodanów i zbóż. Gotowe posiłki powinny być dodatkowo wzbogacone o preparaty wapniowo-witaminowe. Ilość posiłków zależy od wieku pupila – szczeniaki będą dostawały mniejsze porcje, ale zdecydowanie częściej. Dorosły pies przeważnie dostaje dwa lub trzy posiłki dziennie. Bardzo ważne jest zapewnienie psu odpoczynku po jedzeniu, jak i chwilę przed, aby uniknąć groźnego dla nich skrętu żołądka. Oczywiście nasz czworonożny przyjaciel powinien mieć także zapewniony stały dostęp do świeżej, pitnej wody. Pielęgnacja – jak pielęgnować psy rasy Bullmastiff Bullmastiff posiada krótką i przylegającą szatę, która nie przysparza większych problemów pielęgnacyjnych, tym bardziej, że nie ma on podszerstka. Rasa ta linieje intensywnie dwa razy do roku – na wiosnę i jesień, ale niewielkie ilości włosa gubi cały rok. Cała pielęgnacja bullmastiffa sprowadza się do regularnego szczotkowania. Przynajmniej dwa razy w tygodniu powinno się psa wyczesać za pomocą szczotki o twardym, naturalnym włosiu. Dodatkowo przyda się gumowa lub silikonowa szczotka (ewentualnie rękawica) o miękkich końcówkach. Można zaopatrzyć się też w szczotkę o metalowych, gładko zakończonych i niezbyt długich igłach. W okresie intensywnego linienia czynność tę należy powtarzać codziennie. Systematyczne szczotkowanie pozwala usunąć martwy włos, a tym samym polepsza krążenie. Trzeba pamiętać aby zawsze czesać z włosem, nigdy pod włos, ponieważ niszczy to strukturę włosa, doprowadzając do jego łamania się. Koniecznie też trzeba używać podczas tego zabiegu odżywki ułatwiającej czesanie. Ma ona właściwości antystatyczne, odżywia i chroni włos. Bullmastiffa kąpie się przeważnie co 3-4 miesiące, lub wtedy, kiedy tego potrzebuje. Na sierści odkłada się dużo zabrudzeń, w tym kurz i opad atmosferyczny, który jest szczególnie uciążliwy w miastach i w strefach podmiejskich, dlatego pomiędzy kąpielami najlepiej wycierać psa zwilżoną ściereczką lub nawilżanymi chusteczkami pielęgnacyjnymi. Do kąpieli należy używać szamponów przeznaczonych dla psów krótkowłosych, lub takich dostosowanych do aktualnych potrzeb włosa. Można sięgnąć również po szampon hipoalergiczny. Poza pielęgnacją sierści trzeba regularnie sprawdzać stan uszu, oczu i pazurów. Pazurki należy delikatnie przycinać, jeśli pies nie ściera ich w sposób naturalny. Oczy i uszy w razie konieczności należy przemywać zwilżonym wacikiem lub zaopatrzyć się w preparaty do tego służące. Niektóre psy posiadające odstające fafle lubią się bardzo ślinić. Warto mieć przy sobie chusteczkę, aby w razie czego wytrzeć zwisającą ślinę. Szczególną uwagę powinniśmy zwrócić uwagę również na fałdki skórne, w których lubią powstawać infekcje grzybicze czy bakteryjne. Najlepiej co jakiś czas dokładnie wycierać okolice między fałdami. Kolejnym aspektem na który trzeba zwrócić uwagę są zęby i dziąsła pupila. Na zębach lubi odkładać się kamień nazębny, który nieleczony może doprowadzić do wielu poważniejszych infekcji i chorób całego organizmu czworonoga. Na szczęście na rynku dostępne jest mnóstwo opcji, dzięki czemu łatwo znaleźć odpowiadającą obu stronom formę czyszczenia zębów. O ile sama pielęgnacja bullmastiffa nie jest zbyt skomplikowana to problemem może okazać się duży rozmiar pupila. Nie każdy posiada w domu wannę wystarczających rozmiarów, aby umyć swojego psiaka. W takim wypadku najlepiej udać się do profesjonalnego salonu pielęgnacji zwierząt, który jest wyposażony w sprzęt dostosowany do wielkości wszystkich czworonogów, i w którym nasz pupil będzie mógł skorzystać ze wszelkich niezbędnych zabiegów. Wyprawka dla Bullmastiffa – niezbędne akcesoria Bullmastiff jest dużym, bardzo silnym psem, dlatego jego akcesoria spacerowe powinny być jak najwyższej jakości, solidnie wykonane, dzięki czemu zapewnią psu bezpieczeństwo. Naszego bullmastiffa zabieramy na spacer w mocnej obroży i wytrzymałej smyczy. Po zakończeniu okresu wzrostu u psa możemy stosować szelki typu guard. Ze względu na tendencję bullmastiffów do odgnieceń na kończynach legowisko powinno być miękkie i dopasowane do wielkości czworonoga. To bardzo rodzinna rasa, przywiązująca się do swoich najbliższych, dlatego posłanie powinno znajdować się w miejscu, gdzie domownicy spędzają najwięcej wolnego czasu. Miski na jedzenie i picie to kolejna ważna rzecz na liście wyprawkowej. Dla ras olbrzymich najlepiej wybierać takie na specjalnym regulowanym stelażu, dzięki czemu pupil nie będzie musiał się zbytnio pochylać. W okresie szczenięcym a zwłaszcza kiedy wymienia zęby bullmastiff to prawdziwy zabójca wszystkich zabawek. Powinny być one wykonane z mocnej i twardej gumy, dzięki czemu istnieje szansa, że przeżyją dłuższy czas. Na co dzień przydadzą się solidne szarpaki, czy sznury. Doskonałym wyborem są naturalne gryzaki, które nie tylko umilają czas pupilowi ale jednocześnie wspomagają higienę zębów. Wielkość bullmastiffa powoduje, że nie jest to pies łatwy w przewożeniu. Korzystanie z pasów bezpieczeństwa nie jest najlepszym wyjściem. Konieczna będzie solidna, duża klatka, dlatego decydując się na zakup bullmastiffa trzeba sprawdzić, czy mamy wystarczająco pojemny samochód. Najlepiej od szczeniaka przyzwyczajać psa do klatki kennelowej, która nie tylko zapewni mu bezpieczeństwo, ale będzie stanowić bezpieczną przestrzeń. Budzący respekt wygląd sprawia, że w niektórych miejscach potrzebny będzie kaganiec. Najlepiej wówczas wybrać kaganiec fizjologiczny, który pozwoli psu na swobodne oddychanie czy picie podczas jego noszenia. Pielęgnacja bullmastiffa nie jest skomplikowana, zatem nie wydamy majątku na niezbędne akcesoria i preparaty groomerskie. Hodowla i zakup – gdzie szukać wymarzonego bullmastiffa? Rasa ta wciąż nie jest zbyt popularna w Polsce, jednak działa w naszym kraju kilka hodowli tych psów. Szukając miejsca, skąd możemy mieć malucha koniecznie zwróćmy uwagę, czy interesująca nas hodowla jest zrzeszona w Związku Kynologicznym w Polsce, który podlega Międzynarodowej Federacji Kynologicznej – FCI. ZKwP jest jedyną w Polsce organizacją, która wydaje prawdziwe, uznawane na całym świecie rodowody. A rodowód jest dokumentem, który potwierdza przynależność danego psa do rasy. Brak rodowodu lub rodowód wydany przez inną niż ZKwP organizację oznacza, że nasz pupil to kundel, nawet jeśli wygląda jak bullmastiff. Zdecydowanie warto poczekać na szczeniaka z odpowiedzialnej i godnej zaufania hodowli. Pomimo faktu, że bullmastiff nie należy do psów tanich – szczeniak z dobrej hodowli kosztuje od 4-5 tysięcy wzwyż – nigdy nie decydujmy się na zakup psa z pseudohodowli. Takie miejsca nastawione są głównie na zysk i nie troszczy się tam odpowiednio o szczeniaki. Poza tym nie mamy absolutnie żadnej pewności co do czystości genów i stanu zdrowia malucha. Kupując szczeniaka z legalnej, renomowanej hodowli mamy pewność nie tylko w tych kwestiach ale także odnośnie prawidłowo przeprowadzonej socjalizacji. w granicach Przy tej rasie socjalizacja oraz eliminacja niepożądanych zachowań z hodowli jest ogromnie ważna. Nie warto dać się skusić super atrakcyjnym ofertom z pseudohodowli. Lepiej poczekać na wymarzonego bullmastiffa niż ryzykować jego zdrowiem, a nawet życiem. Zakup psa Przed podpisaniem umowy przedwstępnej upewnij się, że wybrana przez ciebie hodowla należy do ZKwP. Sprawdź również opinie na jej temat w internecie lub zgłoś się do wcześniejszych nabywców szczeniaków. Udaj się do hodowli osobiście, aby poznać hodowcę i warunki w niej panujące. Bardzo często będziesz miał okazję zapoznać się z rodzicami szczeniaków, jak i samym szczeniakiem. Pamiętaj, że szczeniak może opuścić hodowlę dopiero po ukończeniu 8 tygodnia życia, powinien być zaczipowany, posiadać rodowód ZKwP (FCI), a także książeczkę zdrowia z wpisanymi szczepieniami i odrobaczeniem. Dobry hodowca przekaże Ci również pierwszą wyprawkę, czyli artykuły niezbędne na pierwsze kilka dni w nowym domu. Zapytaj hodowcę o przeprowadzone badania pod kątem dziedziczenia chorób i poproś o przedstawienie Ci dokumentacji medycznej. Dobry hodowca będzie służył Ci radą nie tylko na etapie kupna szczeniaka, ale i długo po tym, więc nie bój się zadawać pytań. Nie obawiaj się także pytań skierowanych w Twoją stronę. Bullmastiff nie jest rasą dla każdego, dlatego hodowca musi się upewnić, że jego szczeniak dostanie najlepsze możliwe warunki. Dla kogo bullmastiff jest dobrym towarzyszem? Bullmastiff nie jest psem dla każdego. Pies tej rasy potrzebuje doświadczonego opiekuna, który będzie umiał go odpowiednio poprowadzić i zbudować relację opartą na wzajemnym zaufaniu. Bullmastiff odnajdzie się w większym mieszkaniu, ale z pewnością bardziej szczęśliwy bedzie z domu z ogródkiem. Tn olbrzym o wielkim sercu potrzebuje bliskości człowieka, dlatego właściciel powinien posiadać wystarczającą ilość czasu zarówno na pieszczoty z psem, jak i jego wychowanie. Nie jest to pies dla osób zapracowanych i starszych. Dobrze odnajdzie się przy boku rodzin z dziećmi, zwłaszcza z tymi nieco starszymi. Pomimo groźnego wyglądu bullmastiff to wspaniały, kochający pies, który obdarzy swoich bliskich dozgonnym uczuciem i będzie ich strzegł jak oka w głowie. Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 16:45: Pies obronny NIE MUSI ale POWINIEN być duży. Większe psy łatwiej powalają pozoranta, średnie też się sprawdzają ale porównując np.: Sznaucera Średniego do Rottweilera, to chyba jest oczywiste którego trudniej ''odkleić'' podczas Tak Sznaucery Średnie też uczęszczają na treningi obronne. Odpowiedzi Wyobraź sobie ,że pies obrony to chihuahua, bandyta kopnie i po psie ,z dużym to co innego. kowal982 odpowiedział(a) o 19:37 Nie, jak York zaatakuje bo może niechcący skaleczyć, a wtedy możesz wykrwawić się na śmierć. Canes odpowiedział(a) o 19:46 Jak chcesz psa obronnego, szukaj w prawda, są małe psy, które szczekają, gdy pojawia się kto obcy, ale na tym się kończy, bo włamywacza takiego pimpka się nie przestraszy ;) EKSPERTAll Rekin odpowiedział(a) o 22:51 Zasadniczo tak. Średnie psy też są skuteczne jak nadrabiają ciętością. blocked odpowiedział(a) o 16:49 hahahahaha XDa co z yorkiem,jak ugryzie to sie na śmierć wykrwawiszXD Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Mastif neapolitański, mimo naznaczonej przymusowymi walkami historii, jest psem reagującym agresywnie tylko w sytuacji bezpośredniego zagrożenia. Na co dzień ten duży, pomarszczony psiak to wspaniały kompan i przyjaciel rodziny. Mastif neapolitański, czyli w oryginalnym języku mastino napoletano, pochodzi oczywiście z Włoch. Nie ma natomiast zgodności co do tego, jak starą rasą w rzeczywistości on jest, chociaż nie ulega wątpliwości, że mastif jako szerzej postrzegana rasa towarzyszy człowiekowi już od wielu lat. Nawet jeśli nie można wprost udowodnić, że to właśnie ta odmiana znana była już w czasach starożytnych, nie ulega wątpliwości, że psy w typie molosa pojawiły się na terenie Imperium Rzymskiego, przebywszy daleką drogę z Azji przez Grecję. To właśnie ówczesne rzymskie molosy z dużym prawdopodobieństwem były przodkami mastifa neapolitańskiego. Niestety ich historia jest, podobnie jak w przypadku np. mastifa angielskiego, naznaczona okrucieństwem i niechlubną praktyką zmuszania tych psów (zresztą nie inaczej niż ludzi – gladiatorów) do walk na śmierć i życie na arenach, ku uciesze zgromadzonych widzów. Prawdopodobnie mastify pełniły wtedy jeszcze dodatkowo funkcję obronną – relacjonujący zwyczaje współczesnych sobie rolników autor Columella w pierwszym stuleciu wspominał w dziele “De Re Rustica” o trzymanym w okolicy rzymskich domów dużym, czarnym psie, który mógł być protoplastą współczesnego mastifa neapolitańskiego. Dodatkowo rasa towarzyszyła prawdopodobnie w walce rzymskim legionistom. Pierwsze wzmianki, które nieco bardziej precyzyjnie wskazują na konkretnie mastifa neapolitańskiego, pochodzą z XIX-wiecznych relacji doktora Enrico Teccego, który był pod wrażeniem niezwykłej siły psa, potrafiącego mierzyć się z groźnymi zwierzętami takimi jak wilki, niedźwiedzie czy bawoły. Rzekomo miał być też ulubieńcem członków neapolitańskiej mafii. Planowa hodowla mastifa neapolitańskiego rozpoczęła się dopiero w połowie XX wieku, kiedy to najpierw Pier Scanziani, zafascynowany mastifami ujrzanymi na wystawie w Neapolu w 1946 roku, rozpoczął wyszukiwanie podobnych osobników, a następnie zainicjował założenie Stowarzyszenia tej rasy. Mastif neapolitański – wygląd Mastif neapolitański to pies masywny, krępy i oczywiście o imponujących rozmiarach – psy osiągają wysokość w kłębie od 65 do 75 cm, a suki od 60 do 68 cm. Ich waga to odpowiednio 60 – 70 kg i 50 – 60 kg. Głowa jest krótka i masywna i podobnie jak reszta ciała pokryta obfitą skórą, pełną fałd i zmarszczek, w tym charakterystycznym wyżłobieniem biegnącym od zewnętrznego kącika oka aż do mięsistych, grubych i obfitych warg, układających się z przodu w kształt odwróconej litery “V”. Ma silne szczęki, szeroką żuchwę i mocne zęby. Szyja pokryta jest luźną skórą z wyraźnym, ciągnącym się od żuchwy do połowy szyi podwójnym podgardlem. Sierść mastifa neapolitańskiego jest krótka, gęsta, twarda i równa na całej długości ciała. Dopuszczalne jest umaszczenie szare, ołowiane, gołębio szare, izabelowate, czarne, brązowe, orzechowe, płowe i czerwone (w tym wszystkie z nich w wersji pręgowanej), a na klatce piersiowej mogą też występować małe, białe znaczenia. Mastif neapolitański – charakter Mimo swojej naznaczonej brutalnością przeszłości mastif neapolitański nie jest z natury agresywny i na pewno nie będzie nikogo atakował bez powodu. Wprost przeciwnie, zachowuje się z godnością i spokojem – ma w sobie duże pokłady łagodności, a jego charakter jest zrównoważony, chociaż niewątpliwie silny i z tendencją do dominacji w warunkach, które będą do tego zachęcały (np. u niedoświadczonego opiekuna). Co do zasady potrafi natomiast być niezwykle uczuciowy, wrażliwy i kochający, a także bardzo lojalny w stosunku do swojej rodziny (zazwyczaj wybierze przy tym jedną “ulubioną” osobę, która będzie pełniła dla niego rolę przewodnika). Jest inteligentny, ale jednocześnie cechuje go niezależność myślenia i samodzielność w podejmowaniu decyzji. Nie jest też przychylnie nastawiony do obcych i będzie ich traktować z dystansem, chyba że zauważy zaufanie, jakim cieszą się ze strony jego opiekuna. Poza tym to pies czujny, zwinny i szybki. Mastif neapolitański – hodowla Mastif neapolitański to niewątpliwie doskonały pies stróżujący i obronny – jest uważny, silny i nie odpuści nikomu, kto odważy się zagrozić jego rodzinie, a przy tym nie ma tendencji do szczekania z byle powodu. Woli raczej dokładnie obserwować otoczenie i reagować tylko w razie potrzeby. Również na spacerach nie daje się łatwo sprowokować i nie wykorzystuje swoich rozmiarów i siły do zastraszania innych psów w okolicy. Jednocześnie może wychowywać się w jednym domu z dziećmi, pod warunkiem oczywiście, że zabawa z tak dużym psem będzie nadzorowana przez dorosłych – on sam wykaże się w stosunku do najmłodszych członków rodziny cierpliwością i wyrozumiałością. Nie można natomiast oczekiwać od niego 100% posłuszeństwa i z pewnością nie jest to rasa łatwa do ułożenia dla początkującego opiekuna psa – może niestety sprawiać trochę problemów wychowawczych. Rzeczą, która może wydawać się błaha, ale którą warto wziąć pod uwagę przed podjęciem decyzji o zakupie lub adopcji mastifa neapolitańskiego jest fakt, że psy tej rasy… bardzo się ślinią. Niestety stosunkowo często występuje też u nich dysplazja stawu biodrowego. Mastif neapolitański – cena Cena szczeniaka mastifa neapolitańskiego z rodowodem, a więc urodzonego w sprawdzonej, certyfikowanej hodowli, w której zwierzęta są godnie traktowane, to koszt rzędu 4500 – 5000 złotych. Zapisz się na newsletter! Boerboel jest psiakiem, który pracuje na farmach południowoafrykańskich osadników. Jego poważna mina wiele mówi o jego charakterze. To świetny pies stróżujący i fantastyczny pies obronny. Równie imponujące są jego umiejętności łowieckie. Jest to wytrzymały, silny i stanowczy psiak. Co warto wiedzieć o tej rasie? Mimo swojej siły i stanowczości, jest to bardzo zrównoważony psychicznie pies o stabilnym charakterze. Boerboel silnie przywiązuje się do swojego opiekuna i potrzebuje widzieć w nim autorytet. Jest w stosunku do swojego właściciela bardzo opiekuńczy i nie zabawa się stanąć w jego obronie, niezależnie od tego, jakie koszty może w związku z tym ponieść. Kupując psa tej rasy trzeba być pewnym, że kupuje się go z dobrej, sprawdzonej hodowli o długiej historii prowadzenia tej rasy. Boerboel nie jest psem agresywnym pod warunkiem, że jest dobrze zsocjalizowany i zadbany przez hodowców. Dlatego tak ważny jest wybór odpowiedniego hodowcy. Jednak kiedy psiak pochodzi ze sprawdzonej hodowli, nie ma się tak naprawdę o co martwić. Oczywiście należy wybrać się z psem na szkolenie, jednak poza tym jest to bardzo spokojny i czuły psiak, szczególnie delikatny w stosunku do dzieci. Uwielbia spędzać czas na zabawie i przytulaniu – często zajmuje miejsce na kanapie żeby uszczknąć nieco uwagi opiekuna i nakłonić go do głaskania. Relacja w tym psem powinna być oparta na partnerstwie, wzajemnym szacunku i dobrej komunikacji, której nauczycie się na szkoleniu. Boerboel nie nada się do mieszkania, potrzebuje zieleni i ogrodu do wybiegania się, i wylegiwania. Nie powinien jednak mieszkać na dworze – potrzebuje stałego kontaktu z rodziną, w innym wypadku będzie bardzo nieszczęśliwy i może nawet stać się agresywny. Jeśli chodzi o inne zwierzęta w domu, nie ma z nimi problemu i raczej w każdym przypadku się z nimi zaprzyjaźnia. Tarcia mogą się pojawić, jeśli w domu znajdą się dwa samce tej samej rasy, szczególnie, jeśli będą niekastrowane. Boerlboel jest świetnym, niehałaśliwym stróżem, choć kiedy już wyda z siebie dźwięk, jest on głośny i przenikliwy, niektórzy porównują go nawet do ryku lwa. Kiedy wyczuje intruza, niezwłocznie rzuci się do ataku i obrony posesji, i właściciela. Jednak dobrze wyszkolony psiak po usłyszeniu odpowiedniej komendy niezwłocznie zaprzestanie ataku i powita gości. Nie jest to pies dla każdego, a z pewnością nie dla początkujących opiekunów. Jego opiekun powinien być czuły i poświęcać psu dużo czasu, ale jednocześnie konsekwentny i stanowczy, żeby zbudować sobie autorytet i nie pozwolić psiakowi wejść sobie na głowę. Nie nada się również dla osób które nie przepadają za aktywnością fizyczną – potrzebuje on dużej ilości ruchu i zabawy. Boerboel – zdrowie i żywienie Jest to zdrowa i odporna rasa, ale ma predyspozycje do niektórych chorób, między innymi do dysplazji bioder i łokci. Charakterystyczne dla boerboela jest też wypadanie pochwy. Karma powinna być bardzo wysokiej jakości, żeby zapewnić psiakowi wszystkie składniki odżywcze. Boerboel – historia Psiak ten pochodzi z RPA, a jego historia sięga starożytnych molosów używanych w Asyrii do większych polowań. Psiaki te były również gladiatorami na rzymskich arenach, a także towarzyszyły w wojnach. Legiony rzymskie doprowadziły je między innymi do Wielkiej Brytanii, a później psiaki te zawędrowały do Afryki. Boerboel – hodowla Tak jak wspomniałam, hodowla powinna być sprawdzona i doświadczona w prowadzeniu tej rasy. Psiaki te żyje od 10 – 13 lat, a ich miesięczny koszt utrzymania wynosi od 150 – 300 zł. Wielkość psa wynosi około 66 cm, z kolei waha waha się od 60 – 65 kg w przypadku psów i około 55 kg w przypadku suczek. Boerboel cena Boerboel szczeniaki: cena waha się od 4200 do 5000 zł. Boerboels – pielęgnacja Pielęgnacja tej rasy jest bardzo mało wymagająca, wystarczy tak naprawdę szczotkować psiaka raz na tydzień, czy dwa. Warto robić to nieco częściej w okresie linienia. Poza tym trzeba zadbać o standardowe czynności pielęgnacyjne, takie jak czyszczenie zębów, oczu, uszu i przycinanie pazurów. Zapisz się na newsletter! Czy mały i duży pies mają szanse na dogadanie się? Oczywiście, że tak! Sedno tkwi w socjalizacji. Każdy pies, już w wieku szczenięcym, powinien mieć kontakty z pobratymcami. Odpowiednio przeprowadzona socjalizacja umożliwia lepsze porozumiewanie się z innymi osobnikami. Dobierając psy, trzeba jednak wziąć również pod uwagę rasę i inne aspekty. Jakie? Zapraszamy do lektury! Pewna pani zastanawia się nad przygarnięciem małego (do 35 cm wzrostu) psa. Ma już jednego czworonoga – sześcioletniego wyżła weimarskiego. Jest on wykastrowany, przyjaźnie nastawiony do innych psów, ale ma duży popęd – często goni szybko przemieszczające się obiekty, również mniejsze psy. Mam duże podwórko, nowy pies i weimar nie byłyby więc skazane na swoje towarzystwo wyłącznie w domu, ale miałyby dużo przestrzeni na powietrzu. Czy wzięcie małej suczki to w tej sytuacji dobry pomysł? Niekiedy duża różnica wielkości, czy nawet wyglądu między zwierzakami sprawia, że psy – zwłaszcza te myśliwskie – traktują innego psa jak zwierzynę łowną, a nie jak pobratymca. Jeśli wyżeł weimarski ma już utrwalone nawyki pogoni za mniejszymi psami, trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie, co się dzieje, gdy takiego psa dogania. Czy zaprzestaje pogoni i traci zainteresowanie? A może zaczyna się bawić? Czy mimo że raz go dogonił, robi to dalej, nękając malca? Może zaczyna go nawet gryźć? W zależności od tego, jak się zachowuje, można przewidzieć, jak potraktuje nowego, małego psa – przynajmniej na początku znajomości, bo później sytuacja prawdopodobnie ulegnie zmianie. Trzeba bowiem pamiętać, że pies inaczej traktuje zwierzaka, z którym na stałe mieszka, a inaczej przypadkowo spotkane na spacerze czworonogi. Zasada dobierania towarzystwa dla psiego rezydenta jest taka: nowy zwierzak powinien być przeciwnej płci i mieć mniej energii. Co może zrobić opiekun? Zapoznać zwierzęta ze sobą, nadzorować ich wzajemne relacje i nie zostawiać ich samych, dopóki nie nabierze pewności, że malcowi nic złego się nie stanie. Autor: Jacek Gałuszka

duży pies obronny o masywnej budowie